19 Februari 2020
Het beste medicijn!
Het was zomer 1987. Na een herintredingscursus van 3 maanden op ‘de Cloese’ was ik net begonnen bij de surveillancedienst. Dat was wel weer even wennen als je er een aantal jaren tussen uit geweest bent en eerst weer de schoolbanken in moet. Inmiddels was ik moeder van vier kinderen. De oudste was net 9 jaar, de jongste was 4 en “papa was ‘mama’ geworden” zoals onze 7 jarige zoon trots aan zijn schooljuf verteld had. Papa had inmiddels aan huis een eigen ontwerpstudio en drukkerij opgestart en het feit dat papa dan altijd thuis was en op school voorlees vader werd, vond onze zoon stoerder dan dat zijn mama weer bij de politie ging werken.
Tijdens onze surveillanceronde kregen mijn collega en ik de melding van een ‘onwel wording’ bij Albert Heijn aan de Deventerstraat. Met ‘spoed’ gingen wij ter plaatse. Bij binnenkomst in de winkel werden wij opgevangen door de bedrijfsleider, die ons vertelde dat het een oudere dame betrof en dat zij zojuist weer ‘bijgekomen’ was. Zij was tijdens het afrekenen van haar boodschappen niet goed geworden en even buiten bewustzijn geweest, zo vertelde de bedrijfsleider, terwijl hij ons naar het slachtoffer leidde. Voorbij de kassa troffen wij, zittend in de ruime vensterbank, twee keurig geklede dames op leeftijd – ik schatte midden 80 – , waarvan de één de andere ondersteunde. Het slachtoffer was redelijk goed aanspreekbaar en kon ons vertellen wie zij was. De andere dame bleek haar vriendin te zijn.
Gelijktijdig kwamen twee ambulancebroeders de winkel binnen lopen. Zij vroegen aan het slachtoffer hoe het met haar ging en of zij kon vertellen wat er gebeurd was. Zij deed haar relaas, aangevuld door haar vriendin, die vertelde dat dit de eerste keer was dat mevrouw niet goed geworden was en even weggevallen was. Toen één van de ambulancebroeders, na enig onderzoek, aan het slachtoffer vroeg of zij medicijnen gebruikte, antwoordde zij volmondig met een overtuigend “ja”. Haar vriendin schudde haar hoofd en zei dat ze in de war was en dat er geen sprake was van medicijngebruik. Als herboren antwoordde mevrouw: “ ja hoor ik gebruik wèl een medicijn. Ik drink elke dag een glaasje jenever! Mijn huisarts heeft mij verteld dat dit het beste medicijn is!” Voor de zekerheid hebben de broeders haar toch maar even voor verder onderzoek met de ambulance meegenomen naar het ziekenhuis.
Toen wij later bij terugkomst op het bureau van de ambulancebroeders vernamen dat alles in orde was met de dame en dat de zomerwarmte en de inspanning van het boodschappen doen in combinatie met vochttekort de mogelijke oorzaak waren van de onwel wording van deze krasse dame, konden wij samen hartelijk om haar medicijn opmerking lachen.
Ik heb nog vaak met een glimlach aan dit voorval moeten denken.
Ella Wiegers.